Het seizoen is nog maar amper een maandje oud of de jaarlijkse crisistraditie is alweer in volle gang. NAC Breda? Crisis FC Groningen? Crisis Fenerbahce? Crisis Bayern München? Mini Crisis Manchester United Grote Crisis Klein Dochteren-Barchem Combinatie? Mega Crisis! Het besluit om samen met Barchem een team te vormen en in de 45+ competitiete gaan spelen, heeft tot op heden dramatisch uitgepakt. Na twee wedstrijden staan we stijf onderaan. Onze eerste wedstrijd tegen DEO werd terecht verloren. Onze tweede wedstrijd, tegen Rekken werd ook verloren, maar ditmaal niet terecht. Je wordt kampioen als je onterecht wedstrijden wint. Wij gaan dus degraderen (als dat mogelijk zou zijn, maar dat is het niet) omdat we onterecht wedstrijden verliezen. Ik geef onmiddellijk toe, beste lezers, dat ik hier zelf een groot aandeel in had. Als ik 15 minuten voor het einde de bal in het doel had gerost in plaats van het slappe schuivertje dat ik nu produceerde waardoor de keeper de bal nog net van de doellijn kon tikken, waren we op 3-1 gekomen en was de wedstrijd in de knip. Nu kreeg Deo in de laatste 2 minuten even zoveel bevliegingen en vlogen er plots 2 ballen in bij ons, mooie goals weliswaar, maar onnodig en een 3-2 nederlaag was tot gevolg. Twee verloren wedstrijden en de crisis is daar. En het is meer dan een vormcrisis, het is een identiteitscrisis. Na twee wedstrijden vragen wij ons af: wie, ten diepste, zijn wij? Zijn wij Barchem? Zijn wij Klein Dochteren? Zijn wij Klein Barchem? Zijn wij nog steeds de Anboboys? Zegt u het maar. Als wij al niet weten wie we zijn, hoe moeten de verenigingen het dan weten? Bij Barchem weten ze het al helemaal niet meer, op hun website bestaan we niet eens. Bij Klein Dochteren wordt de helft van ons team vergeten en zijn we gewoon Klein Dochteren 3, met een elftalfoto uit een grijs verleden. We weten zelfs niet waar we moeten spelen. Deze seizoenshelft zou dat in Barchem zijn, maar deze week werd het na 43 appjes plots duidelijk dat we onze eerste thuiswedstrijd bij Klein Dochteren zouden spelen. Niemand weet waar we over twee ween staan. En dan het team. Wie kent elkaar nou? Van onze nieuwe teamgenoten kom ik niet verder dan Henry en Arjan. En Jan natuurlijk, heel veel Jan. Zelfs Arjan is gewoon Jan met Ar ervoor en Johan is Jan met oh erin. In het veld leidde dat tot een Babylonische spraakverwarring. “Opa Jan, komt ie.” Jan Beumer: “Maar waarom pass je dan niet naar mij?” Jan van Bruggen: “Omdat ik opa Jan ben” Jan Beumer: “Welnee, ik ben veel ouder dan jij.” “Maar ben jij ook opa?” “Ik ben wel vader” “Lange Jan, bemoei je er niet mee” En in de rust: “Jan jij staat reserve.” Tja dan moet je niet gek opkijken als we de tweede helft met 10 man beginnen omdat alle Jannen onder de douche staan. En zo geschiedde het dan ook. Maar zoals we allemaal weten heeft elk nadeel ook zijn voordeel. Het kan vanaf nu alleen maar beter gaan. Laten we beginnen met de teamnaam. Geen Klein Dochteren-Barchem Combinatie, geen Barchem-Klein Dochteren Combinatie, geen KDSVBV, geen SVBVKD en ook geen Anboboys. Nee vanaf nu gaan uw helden door het verder voetballeven als de Gudula Gladiatoren. Nieuwe avonturen te gemoed.